Op 24 januari kwam ik aan in Zuid-Amerika. Tijdens mijn vlucht naar Ecuador dacht ik aan het feit dat ik eigenlijk maar weinig wist over Zuid-Amerika, en dat ondanks het feit dat ik meer dan 3 jaar gewerkt heb voor een organisatie dat werkzaam is in Ecuador. Mijn idee over Zuid-Amerika was samen te vatten als volgt: de mensen zijn er relaxt, er wordt Spaans gesproken, de FARC heeft vrede gesloten met de Colombiaanse overheid en het is niet lastig (dit bleek een understatement) om aan drugs te komen in Zuid-Amerika. In mijn post zal ik een uitgebreide update doen van dat idee.
Na twee maanden reizen door Zuid-Amerika ben ik in Ecuador en Colombia geweest. Mijn beeldvorming over Zuid-Amerika zal voornamelijk gebaseerd zijn op Colombia omdat ik hier het meest in aanraking ben gekomen met locals en de cultuur. Tijdens mijn reizen over de wereld is me vaak verteld dat ik absoluut naar Colombia moest gaan. Niet per se vanwege bepaalde toeristische attracties zoals Patagonië in Argentinië of de Machu Picchu in Peru maar vanwege de mensen, ‘and oh boy they were right!’ De mensen zijn niet ‘gewoon’ aardig maar zeg maar gerust buitenproportioneel aardig. Als je de weg kwijt bent in Colombia moet je er niet raar van opkijken dat de hele buurt opgetrommeld wordt om jou van dienst te zijn. Zelfs als je naar een hostel gaat die een tikkeltje te duur blijkt te zijn zullen ze je met alle liefde een ander hostel aanwijzen wat goedkoper is.
Het aller interessantste is dat het ook allemaal oprecht is. In de Westerse wereld hebben we nog wel eens de neiging om mensen te helpen zodat je er uiteindelijk ook iets voor terug krijgt. Bijvoorbeeld in de vorm van seks, geld, materiaal of hulp. Hier is dat anders. De mensen hier zijn liefdevol jegens elkaar omdat ze om elkaar geven, omdat ze graag zien dat jij het goed hebt. Het zit in hun bloed, zo worden ze opgevoed. Een ander probleem in de Westerse wereld is dat mensen wel om elkaar geven, maar dat ze het niet aandurven om liefde te tonen omdat het buiten hun comfort zone ligt. Dat probleem blijkt hier ook veel minder sterk te zijn.
Zoals ik eerder al aangaf, dacht ik, alvorens ik in Zuid-Amerika aankwam, dat de mensen er relaxt zouden zijn. En dat klopt! Waarom? Ik geloof dat hier twee belangrijke redenen voor zijn. Ten eerste hebben de mensen een andere prioriteit in het leven. Zowel voor mensen in Zuid-Amerika als voor mensen in de Westerse wereld is het doel om gelukkig te worden. Echter blijken de mensen hier een betere strategie te hebben dan in de Westerse wereld. Het is niet geld, materiaal of succes waar ze naar streven maar het hebben van een ‘simpel’ leven waar het draait om familie, vrienden en genieten van de kleine dingen in het leven.
Ten tweede hebben de maatschappelijke normen en waarden niet een dergelijke invloed op het leven van mensen dan dat het heeft in Europa of Amerika. Natuurlijk hebben ze hier ook een sociaal systeem waarbij het bijvoorbeeld ongepast is om naakt rond te rennen op straat. Echter, het verschil is dat mensen hier niet constant beoordeeld worden om wat ze doen. Zo ontmoette ik bijvoorbeeld een meid uit Argentinië die plotseling begon te dansen op straat wanneer ze muziek hoorde. Ik vond het geweldig, ze was intens aan het genieten van het moment zonder dat het haar ook maar een moment kon schelen wat andere mensen van haar vonden. Ze werd echter wel aangestaard door mensen, en het was geen toeval dat deze mensen niet uit Zuid-Amerika kwamen. Dit een typisch voorbeeld van het verschil tussen deze twee culturen.
Ik zou het iedereen aanraden om naar Zuid-Amerika te komen, al is het alleen maar om te leren van de mensen hier. Colombia is speciaal omdat de genoemde levenswijze sterker blijkt te zijn dan in andere landen. Misschien komt het wel omdat de mensen uit Colombia door de jaren van oorlog heel goed weten wat ze daadwerkelijk gelukkig maakt en dat ze er voor elkaar moeten zijn. Terwijl de gedachte om naar Zuid-Amerika te gaan in jouw hoofd rondspookt ga ik verder met genieten van het leven in Santa Marta!
Adios!
Michel Geerligs
